Wang Ren erfde in 16 v.Chr. na de dood van zijn vader diens titel 'markies van Ping’a' (Ping'a hou, 平阿侯). Na een zonsverduistering in 2 v.Chr. kreeg hij, net als Wang Mang opdracht vanuit hun leengoederen terug te keren naar de hoofdstad Chang'an. Toen keizer Ai in 1 v.Chr. overleed, herstelde keizerin-weduwe Wang Zhengjun de machtspositie van de Wang-clan door Wang Mang onmiddellijk te benoemen tot Da Sima (大司馬, opperbevelhebber).
Wang Ren had (net als zijn oom Wang Li) als naaste verwant makkelijk toegang tot de keizerin-weduwe. Wang Mang dwong Wang Ren daarom terug te keren naar zijn leengoed Ping'a. Volgens juan 99 van de Hanshu gebeurde dat omdat Wang Mang zich zeer ongemakkelijk voelde door de strikte eerlijkheid van Wang Ren. In feite wilde Wang Mang de keizerin-weduwe zoveel mogelijk isoleren van onafhankelijke adviseurs, net zoals hij eerder had gedaan door haar halfbroer Wang Li en zijn eigen neef Wang Hong uit de hoofdstad te verbannen. Na ook nog in verband te zijn gebracht met het conflict dat de oudste zoon van Wang Mang, Wang Yu (†3 na Chr.) had met zijn vader, pleegde Wang Ren waarschijnlijk in het jaar 3 zelfmoord.
Literatuur
Loewe, Michael, 'Wang Ren' in: A Biographical Dictionary of the Qin, Former Han and Xin Periods (221 BC - AD 24), Leiden (Brill) 2000, ISBN 90-04-10364-3, p. 548.
Thomsen, Rudi, Ambition and Confucianism. A Biography of Wang Mang, Aarhus (Aarhus University Press) 1988, ISBN 87-7288-155-0, p. 52, 67.
· 
· 