Sterkste Man van de Wereld

Sterkste Man van de Wereld, 2019, Martins Licis (aan het deadliften (400 kg) in 2017)
Sterkste Man van de Wereld, 2009, Žydrūnas Savickas, in Sun City, 21 september 2010
Ted van der Parre (enige Nederlander die deze titel ooit haalde), Sterkste Man van de Wereld, 1992

De Sterkste Man van de Wereld is een wedstrijd die jaarlijks wordt gehouden. Vanaf 1993 is de wedstrijd uitgebreid met voorrondes en kunnen er meerdere mannen uit hetzelfde land meedoen.

Vanwege de voorrondes is het voor niet-professionele 'Sterkste Mannen' (die niet betaald en/of voldoende gesponsord worden) niet altijd meer haalbaar om mee te doen. Zo zijn Nederland en België afgehaakt. De enige professionele Sterkste Man uit Nederland was Jarno Hams, die in 2015 een stap terug heeft gedaan. In onder andere de Verenigde Staten, IJsland, Litouwen en Polen kunnen sommige atleten hun volledige aandacht aan de krachtsport besteden, zonder er nog een baan bij te hebben.

Onderdelen

De onderdelen zijn onder meer "vrachtwagentrekken", "stones of strength", "boomstamtillen" en deadlift. Het ene onderdeel vereist vooral kracht, het andere ook uithoudingsvermogen. Aangezien de onderdelen sterk afwijken van standaard gewichtheffen of powerliften, is het trainen van de technieken erg belangrijk. Ook al is men sterker dan de tegenstander, zonder de juiste techniek is een onderdeel veel zwaarder. Sinds ongeveer 2006 worden er steeds meer nieuwe onderdelen verzonnen, hoewel de deadlift bijna niet weg te denken is uit de wedstrijden.

Geschiedenis en uitslagen

In 1992 haalde Nederlander Ted van der Parre, de langste deelnemer ooit, de eerste plaats. Er waren ook een aantal tweede en derde plaatsen van Nederlanders in andere jaren, voornamelijk behaald door Ab Wolders. Mariusz Pudzianowski uit Polen heeft vijf overwinningen op zijn naam staan, het record. Er zijn ook twee IJslanders die beide viermaal wonnen, dat zijn Jón Páll Sigmarsson en Magnús Ver Magnússon. De Verenigde Staten hadden in het begin van de competitie, eind jaren 70 en begin jaren 80, veel sterke deelnemers. Dit nam langzaam af maar begin 21e eeuw zijn er een aantal sterke deelnemers terug met tweede en derde plaatsen en vijf eerste plaatsen in 2006, 2011, 2013, 2015 en 2016.

De wedstrijd wordt vanaf 1977 gehouden en vanaf 1979 op televisie uitgezonden in Nederland, in de jaren 70 en 80 werd het bij de AVRO uitgezonden. Later op zenders als Eurosport en RTL 7. In 2009 nam Jimmy Laureys voor België deel aan de wedstrijd maar wist zich niet te plaatsen voor de finale in een groep met Mariusz Pudzianowski en Phil Pfister, de winnaar van 2006. In 2012 nam Nederlander Alex Moonen deel aan de voorrondes van deze wedstrijd, aangezien de Sterkste Man van Nederland 2012, Jarno Hams, geen interesse had en Jan Wagenaar, die tweede was in Nederland, andere verplichtingen had. Moonen eindigde als vierde in zijn deelnemersveld van zes sterke mannen en ging daardoor niet door naar de finale. Wel behaalde hij enkele persoonlijke records.

In 2013 werd het wereldkampioenschap in China gehouden, eind augustus. Brian Shaw won en Savickas werd tweede en Hafþór Júlíus Björnsson uit IJsland, werd derde.[1]

2014 werd weer het jaar voor Savickas. Hafþór Julius Björnsson werd tweede en Brian Shaw (de titelverdediger) werd derde. Sinds enkele jaren heeft de wedstrijd vele voorrondes. Wie deze niet doorkomt, is vaak veel kosten kwijt, terwijl degenen die de voorrondes wel doorkomen, soms overladen worden met aanbiedingen en voornamelijk in de Verenigde Staten een enorme belangstelling genieten. Dit heeft ertoe geleid dat atleten niet meer deelnemen aan deze wedstrijd en zich meer richten op nationale wedstrijden en op de Strongman Champions League, een wereldwijde circuitwedstrijd, met een winnaar per wedstrijd van een of meerdere dagen en een seizoenswinnaar (meestal per jaar). De seizoenswinnaar is vrijwel altijd een professionele Sterkste Man, die van zijn hobby z'n werk heeft gemaakt.

2015

De finale van de Sterkste Man van de Wereld 2015 vond op 25 en 26 april plaats in Putrajaya, Maleisië.

De deelnemers die de voorrondes doorkwamen en aan de finale meededen waren: Žydrūnas Savickas, Brian Shaw, Hafþór Júlíus Björnsson, Eddie Hall, Michael Burke, Jean-Francois Caron, Dimitar Savatinov, Mark Felix (oudste deelnemer die ooit door de voorrondes kwam, met 49 jaar), Jerry Pritchett en Mikhail Shivlyakov. Savickas en Felix daargelaten ging de strijd vooral tussen de twee grootste deelnemers ooit, 'Thor' en Shaw, die respectievelijk 202 cm en 207 cm lang zijn, met een lichaamsgewicht van 175–200 kg.

Hafþór en Shaw zijn de langste succesvolle deelnemers sinds jaren. Nederlander Ted van der Parre, die in 1992 de titel haalde, is de langste deelnemer ooit met 213 cm.

Uitslag 2015

  1. Brian Shaw (VS)[2]
  2. Žydrūnas Savickas (Litouwen)
  3. Hafthor Bjornsson (IJsland)
  4. Eddie Hall (Verenigd Koninkrijk)
  5. Mike Burke (VS)
  6. Jean-François Caron (Canada)
  7. Dimitar Savatinov (Bulgarije)
  8. Mark Felix (Verenigd Koninkrijk)
  9. Mikhail Shivlyakov (Rusland)
  10. Jerry Pritchett (VS)

2016

In augustus 2016 haalde Brian Shaw zijn vierde titel binnen, gevolgd door Hafþór Júlíus Björnsson en op de derde plaats Eddie Hall, die in 2016 een aantal wereldrecords op krachtsportgebied heeft verbeterd, waaronder een deadlift van 500 kg.

2017

Met een punt verschil op Hafþór Júlíus Björnsson en twee punten verschil op titelverdediger Brian Shaw, won Engelsman Eddie Hall met 51 punten de titel Sterkste Man van de Wereld 2017, op 28 mei, in Botswana. Alleen Brian Shaw en Žydrūnas Savickas wonnen de titel vanaf 2009 en de vorige Engelsman die de titel won was Gary Taylor, in 1993.[3] Savickas haalde zijn slechtste resultaat ooit met een 8e plaats.

2018

Regerend kampioen Eddie Hall had al aangegeven niet mee te doen, hoewel het deelnemersveld in 2018 zeer sterk was. Een relatief onbekende Pool, Mateusz Kieliszkowski, haalde het zilver, Brian Shaw, een eerdere winnaar, haalde het brons binnen en IJslander Hafþór Júlíus Björnsson, die de jaren ervoor net naast het goud greep met een bronzen of zilveren plak, haalde nu voor het eerst het goud.

2019

Amerikaan Martins Licis, die nooit eerder een belangrijk evenement won op het gebied van 'Sterkste Man', sleepte de eerste plaats binnen in juni 2019. De Pool Mateusz Kieliszkowski landde op de 2e plaats en de IJslander Hafþór Júlíus Björnsson, de titelverdediger, op de 3e plaats.[4]

2020

De wedstrijd duurde van 11 t/m 15 november en had enkele voorrondes, waardoor de finale nog maar uit vier personen bestond. In 2020 geen bekende voormalige winnaar(s) in de top drie, wel twee deelnemers van de Strongman Championsleague, een wereldwijde circuitwedstrijd. J.F. Caron en Tom Stoltman (resp. brons en zilver) zijn tussen 2010 en 2020 regelmatige deelnemers van de circuitwedstrijd, maar gingen in 2020 voor de Sterkste Man-titel vanwege het coronavirus (covid-19). De winnaar is Oleksii Novikov uit Oekraïne, de jongste winnaar (24) sinds 1984 en de tweede keer in zeventien jaar tijd dat iemand uit dat land won (Vasyl Virastyuk in 2004). Novikov zette ook een wereldrecord deadlift neer, de 'partial deadlift' met grote gewichtschijven en een langere halter, vanaf een hogere hoogte dan bij een normale deadlift. Een extra moeilijkheidsgraad, echter kan men met de juiste techniek op deze manier meer gewicht tillen dan bij een normale deadlift vanaf de grond. Hij tilde 537,5 kg.

Een titelfavoriet, Brian Shaw, kwam niet verder dan een 5e plaats. Een enkeling viel af door een blessure en Hafþór Júlíus Björnsson, de winnaar van 2018, deed niet mee, omdat hij zich voorbereidde op een bokswedstrijd met rivaal Eddie Hall, in september 2021. In 2017 haalde Hall de titel, waar bij het laatste evenement een rep van 'Thor' werd afgekeurd, waardoor Hall won. Thor beschuldigde de arbitrage en Eddie Hall van valsspelen, aangezien Hall gesponsord werd door het evenement zelf, maar valsspelen is nooit bewezen.

Winnaars, 2e en 3e plaatsen

Jaar Winnaar Tweede Derde Locatie
2024 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Stoltman Vlag van Canada Mitchell Hooper Vlag van Verenigde Staten Evan Singleton Vlag van Verenigde Staten Myrtle Beach, 1 t/m 5 mei
2023 Vlag van Canada Mitchell Hooper Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Stoltman Vlag van Oekraïne Oleksii Novikov Vlag van Verenigde Staten Myrtle Beach, 19 t/m 23 april
2022 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Stoltman Vlag van Verenigde Staten Martins Licis (gelijk met Novikov) Vlag van Oekraïne Oleksii Novikov (gelijk met Licis, maar door jurybeslissing derde) Vlag van Verenigde Staten Sacramento (Californië), 24 t/m 29 mei
2021 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Stoltman Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Canada Maxime Boudreaul Vlag van Verenigde Staten Sacramento (Californië), finale: 19 en 20 juni
2020 Vlag van Oekraïne Oleksii Novikov Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Stoltman Vlag van Canada Jean-Francois Caron Vlag van Verenigde Staten Bradenton Gulf Islands, Verenigde Staten, finale: 14 en 15 november 2020
2019 Vlag van Verenigde Staten Martins Licis Vlag van Polen Mateusz Kieliszkowski Vlag van IJsland Hafþór Júlíus Björnsson Vlag van Verenigde Staten Bradenton, Verenigde Staten, finale: 16-17 juni 2019
2018 Vlag van IJsland Hafþór Júlíus Björnsson Vlag van Polen Mateusz Kieliszkowski Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Filipijnen Manilla, Filipijnen, april/mei 2018 (finales: 5 en 6 mei)
2017 Vlag van Engeland Eddie Hall Vlag van IJsland Hafþór Júlíus Björnsson Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Botswana Kasane, Botswana, tweede helft mei 2017 (finale: 28 mei)
2016 Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van IJsland Hafþór Júlíus Björnsson Vlag van Engeland Eddie Hall Vlag van Botswana Kasane, Botswana, tweede helft van augustus 2016
2015 Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van IJsland Hafþór Júlíus Björnsson Vlag van Maleisië Putrajaya, Maleisië, 19-26 april 2015 (finale:25 en 26 april)
2014 Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van IJsland Hafþór Júlíus Björnsson ('Thor') Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Verenigde Staten Los Angeles, Californië (maart 2014)
2013 Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van IJsland Hafþór Júlíus Björnsson ('Thor') China (medio aug. 2013)
2012 Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas[5] Vlag van Litouwen Vytaulas Laulas Vlag van IJsland Hafþór Júlíus Björnsson Vlag van Verenigde Staten Los Angeles Californië (eind sept. 2012)
2011 Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Hollands Vlag van Verenigde Staten Wingate (North Carolina)
2010 Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Rusland Mikhail Koklyaev Vlag van Zuid-Afrika Sun City (21-22 september)
2009 Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van Polen Mariusz Pudzianowski Vlag van Verenigde Staten Brian Shaw Vlag van Malta Valletta
2008 Vlag van Polen Mariusz Pudzianowski Vlag van Verenigde Staten Derek Poundstone Vlag van Verenigde Staten Dave Ostlund Vlag van Verenigde Staten Charleston, West Virginia
2007 Vlag van Polen Mariusz Pudzianowski Vlag van Polen Sebastian Wenta Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Hollands Vlag van Verenigde Staten Anaheim, Californië
2006 Vlag van Verenigde Staten Phil Pfister Vlag van Polen Mariusz Pudzianowski Vlag van Verenigde Staten Don Pope Vlag van China Sanya
2005 Vlag van Polen Mariusz Pudzianowski Vlag van Verenigde Staten Jesse Marunde Vlag van Canada Dominic Filiou Vlag van China Chengdu
2004 Vlag van Oekraïne Vasyl Virastyuk Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van Zweden Magnus Samuelsson Vlag van Bahama's Nassau
2003 Vlag van Polen Mariusz Pudzianowski Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van Oekraïne Vasyl Virastyuk Vlag van Zambia Victoriawatervallen
2002 Vlag van Polen Mariusz Pudzianowski Vlag van Litouwen Žydrūnas Savickas Vlag van Letland Raimonds Bergmanis Vlag van Maleisië Kuala Lampur
2001 Vlag van Noorwegen Svend Karlsen Vlag van Zweden Magnus Samuelsson Vlag van Finland Janne Virtanen Vlag van Zambia Victoriawatervallen
2000 Vlag van Finland Janne Virtanen Vlag van Noorwegen Svend Karlsen Vlag van Zweden Magnus Samuelsson Vlag van Zuid-Afrika Sun City
1999 Vlag van Finland Jouko Ahola Vlag van Finland Janne Virtanen Vlag van Noorwegen Svend Karlsen Vlag van Malta Valletta
1998 Vlag van Zweden Magnus Samuelsson Vlag van Finland Jouko Ahola Vlag van Nederland Wout Zijlstra Vlag van Marokko Tanger
1997 Vlag van Finland Jouko Ahola Vlag van Denemarken Flemming Rasmussen Vlag van Zweden Magnus Samuelsson Vlag van Verenigde Staten Primm Valley Resort, Nevada
1996 Vlag van IJsland Magnús Ver Magnússon Vlag van Finland Riku Kiri Vlag van Zuid-Afrika Gerrit Badenhorst Vlag van Mauritius Port Louis
1995 Vlag van IJsland Magnús Ver Magnússon Vlag van Zuid-Afrika Gerrit Badenhorst Vlag van Finland Marko Varalahti Vlag van Bahama's Nassau
1994 Vlag van IJsland Magnús Ver Magnússon Vlag van Oostenrijk Manfred Hoeberl Vlag van Finland Riku Kiri Vlag van Zuid-Afrika Sun City
1993 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Taylor Vlag van IJsland Magnús Ver Magnússon Vlag van Finland Riku Kiri Vlag van Frankrijk Orange
1992 Vlag van Nederland Ted van der Parre Vlag van IJsland Magnús Ver Magnússon Vlag van Verenigd Koninkrijk Jamie Reeves Vlag van IJsland Reykjavik
1991 Vlag van IJsland Magnús Ver Magnússon Vlag van Denemarken Henning Thorsen Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Taylor Vlag van Spanje Tenerife
1990 Vlag van IJsland Jón Páll Sigmarsson Vlag van Verenigde Staten O.D. Wilson Vlag van Finland Ilkka Nummisto Vlag van Finland Joensuu
1989 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jamie Reeves Vlag van Nederland Ab Wolders Vlag van IJsland Jón Páll Sigmarsson Vlag van Spanje San Sebastian
1988 Vlag van IJsland Jón Páll Sigmarsson Vlag van Verenigde Staten Bill Kazmaier Vlag van Verenigd Koninkrijk Jamie Reeves Vlag van Hongarije Boedapest
1987 Geen wedstrijd
1986 Vlag van IJsland Jón Páll Sigmarsson Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Capes Vlag van Nederland Ab Wolders Vlag van Frankrijk Nice
1985 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Capes Vlag van IJsland Jón Páll Sigmarsson Vlag van Nederland Cees de Vreugd Vlag van Portugal Cascais
1984 Vlag van IJsland Jón Páll Sigmarsson Vlag van Nederland Ab Wolders Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Capes Vlag van Zweden Mora
1983 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Capes Vlag van IJsland Jón Páll Sigmarsson Vlag van Nederland Simon Wulfse Vlag van Nieuw-Zeeland Christchurch
1982 Vlag van Verenigde Staten Bill Kazmaier Vlag van Canada Tom Magee Vlag van Verenigde Staten John Gamble Vlag van Verenigde Staten Magic Mountain, Californië
1981 Vlag van Verenigde Staten Bill Kazmaier Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Capes Vlag van Verenigde Staten Dave Waddington Vlag van Verenigde Staten Magic Mountain, Californië
1980 Vlag van Verenigde Staten Bill Kazmaier Vlag van Zweden Lars Hedlund Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Capes Vlag van Verenigde Staten Newark New Jersey
1979 Vlag van Verenigde Staten Don Reinhoudt Vlag van Zweden Lars Hedlund Vlag van Verenigde Staten Bill Kazmaier Vlag van Verenigde Staten Universal Studios, Californië
1978 Vlag van Verenigde Staten Bruce Wilhelm Vlag van Verenigde Staten Don Reinhoudt Vlag van Zweden Lars Hedlund Vlag van Verenigde Staten Universal Studios, Californië
1977 Vlag van Verenigde Staten Bruce Wilhelm Vlag van Verenigde Staten Bob Young Vlag van Verenigde Staten Ken Patera Vlag van Verenigde Staten Universal Studios, Californië

Kampioenschappen per land

Land Goud Zilver Brons Totaal
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten 12 9 10 31
Vlag van IJsland IJsland 9 8 4 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk 8 4 8 20
Vlag van Polen Polen 5 5 0 10
Vlag van Litouwen Litouwen 4 7 0 11
Vlag van Finland Finland 3 3 5 11
Vlag van Oekraïne Oekraïne 2 0 3 5
Vlag van Zweden Zweden 1 3 4 8
Vlag van Nederland Nederland 1 2 4 7
Vlag van Canada Canada 1 2 3 6
Vlag van Noorwegen Noorwegen 1 1 1 3
Vlag van Denemarken Denemarken 0 2 0 2
Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika 0 1 1 2
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk 0 1 0 1
Vlag van Letland Letland 0 0 1 1
Vlag van Rusland Rusland 0 0 1 1

Nederlandse en Belgische deelname

Jaar Atleet Plaats
1980 Vlag van Nederland Gerard du Prie 8
1981 Vlag van Nederland Stago Piczko 7
1983 Vlag van Nederland Simon Wulfse 3
1984 Vlag van Nederland Ab Wolders (succesvolste deelnemer uit Nederland, achter Ted van der Parre) 2
1985 Vlag van Nederland Cees de Vreugd 3
1986 Vlag van Nederland Ab Wolders 3
1988 Vlag van Nederland Ab Wolders 4
1989 Vlag van Nederland Ab Wolders 2
1990 Vlag van Nederland Tjalling van den Bosch 7
1991 Vlag van Nederland Ted van der Parre 4
1992 Vlag van Nederland Ted van der Parre (enige Nederlander ooit die de titel won, van 1977 t/m 2020) 1
1993 Vlag van Nederland Berend Veneberg 5
1994 Vlag van Nederland Ted van der Parre 8
1995 Vlag van Nederland Berend Veneberg Kwalificatie
1996 Vlag van Nederland Berend Veneberg Kwalificatie
1997 Vlag van Nederland Berend Veneberg Kwalificatie
1998 Vlag van Nederland Berend Veneberg 9
1998 Vlag van Nederland Wout Zijlstra 3
1999 Vlag van Nederland Berend Veneberg 6
2000 Vlag van Nederland Peter Baltus Kwalificatie
2001 Vlag van Nederland Wout Zijlstra 8
2002 Vlag van Nederland Jarno Hams Kwalificatie
2003 Vlag van Nederland Peter Baltus Kwalificatie
2003 Vlag van Nederland Jarno Hams Kwalificatie
2009 Vlag van België Jimmy Laureys Kwalificatie
2012 Vlag van Nederland Alex Moonen Kwalificatie
2013 Vlag van Nederland Alex Moonen Kwalificatie

Trivia 1977

Het eerste jaar deden de bodybuilders Lou Ferrigno ("The Hulk") en Franco Columbu mee en behaalden respectievelijk een vierde en vijfde plaats. Hoewel Columbu, (de kleinste deelnemer ooit) die slechts 165 cm lang was en toen rond de 90 kg woog, eerste stond met nog een onderdeel te gaan, kreeg hij een ernstige blessure aan zijn knie waardoor hij vijfde werd, omdat hij bij dit laatste onderdeel de minste punten haalde. Hij had drie jaar nodig om weer te kunnen lopen, terwijl sommige doctoren in de Verenigde Staten, na een operatie van ruim zes uur, het onmogelijk achtte dat hij ooit nog zou kunnen lopen met zijn ontwrichte knie. Columbu zakte door zijn been tijdens een race waarbij koelkasten zo snel mogelijk van de ene naar de andere plaats gebracht moesten worden. Dit was op de nationale televisie te zien in de Verenigde Staten en het moment van het ongeluk werd een aantal malen herhaald. Columbu kreeg na een proces $1.000.000,00 schadevergoeding voor deze blessure.[6] In 1981, minder dan vier jaar na de zware blessure, haalde Columbu de titel Mr. Olympia, een van de (toen) belangrijkste bodybuildingwedstrijden ter wereld.

Strongman Champions League

De MHP (Maximum Human Performance) Strongman Champions League, steeds in een ander land gehouden, streeft de populariteit van het jaarlijkse evenement Sterkste Man van de Wereld voorbij. De Strongman Champions League kent bij elk evenement een top 3 en kent ook een eindklassement later in het jaar, van alle evenementen bij elkaar opgeteld.

Sterkste team van de Wereld 2006 en 2017

Regelmatig, echter niet jaarlijks, wordt de wedstrijd Sterkste team van de Wereld gehouden. Op 22 juli 2006 wonnen Nederlanders Jarno Hams en Edwin Hakvoort het goud te Sárvár, Hongarije. Op 4 juni 2017 won de zichtbaar circa 30 kg afgevallen en zeer afgetrainde Žydrūnas Savickas uit Litouwen, die een week eerder nog zijn slechtste prestatie ooit neerzette bij de wedstrijd Sterkste Man van de Wereld, samen met landgenoot Vytautas Lalas, het goud in het Engelse Stoke-on-Trent als Sterkste team van de Wereld.

Zie ook