Steneosaurus
Steneosaurus[1][2] is een geslacht van uitgestorven krokodilachtigen, dat leefde tijdens het Midden-Jura (Callovien). Fossielen zijn gevonden in West-Europa. Steneosaurus leefde tijdens het Jura en het Vroeg-Krijt. Tot nu toe zijn talloze soorten van dit geslacht bevestigd, waarvan de meeste tegenwoordig als ongeldig worden beschouwd. De typesoort Steneosaurus rostromajor werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1825 door de Franse zoöloog Etienne Geoffroy Saint-Hilaire. KenmerkenSteneosaurus was een gestroomlijnd dier met zeer lange en dunne kaken. Afhankelijk van het type zaten tussen de twintig en zestig tanden in de boven- en onderkaak, in het intermaxillare voor de bovenkaak (premaxillare) waren er nog vier tot vijf tanden. De tanden waren conisch en licht gebogen en geschikt voor het vangen van vis. In tegenstelling tot de kleinere relatieve Pelagosaurus, wiens oogkassen (orbitae) zich lateraal op de schedel bevonden, waren die van Steneosaurus dorsaal (naar boven gericht). De fenestra antorbitalis was relatief klein. Verder had Steneosaurus slechts een rugpantser, twee rijen grote schubben naast elkaar. De rest van het lijf was waarschijnlijk bedekt met kleine schubjes. Steneosaurus werd ongeveer drie meter lang. SamenlevingSteneosaurus was een der langstlevende leden van de familie der Teleosauridae. Hij leefde in Europa samen met andere teleosauriërs als Machimosaurus en Teleosaurus. In de buurt van fossielen van Steneosaurus zijn ook de resten gevonden van de krokodilachtigen Goniopholis en Theriosuchus en verschillende soorten dinosauriërs waaronder Megalosaurus en Cetiosauriscus. SoortenEen recente studie van Stephanie Pierce en collega's (2009) identificeerde zes verschillende types:
ClassificatieSteneosaurus was een vertegenwoordiger van de Teleosauridae. Machimosaurus, Mystriosaurus, Pelagosaurus en Teleosaurus worden beschouwd als verdere geslachten en dus ook verwanten van Steneosaurus. De Teleosauridae vormt het zustertaxon van de Metriorhynchidae. Beide worden gecombineerd om de Thalattosuchia te vormen. Een cladogram volgens Mark Young volgt (vereenvoudigd, 2008):
Bronnen, noten en/of referenties
Literatuur
Noten
|