|
Stefaan Vermuyten Stefaan Vermuyten (Mechelen, 1959) is een Belgische schilder. BiografieStefaan Vermuyten groeit op in de jaren 60 en 70 van de 20e eeuw in een Mechels arbeidersgezin. Zijn oogproblemen maken hem tot een wat eenzelvige knaap die zich liefst al knutselend bezighoudt. Op zijn zestiende ontdekt hij toevallig de schilderijen van Giorgio De Chirico. Hij begint zelf te schilderen[1]. Zijn eerste beeldende creaties zet hij met latexverf op behangselpapier. De jonge Vermuyten geeft een drukkersopleiding in Gent al na één jaar op en trekt, ‘vastbesloten kunstenaar te worden’, in 1981 naar Antwerpen[2]. In CC Berchem wordt voor het eerst werk van hem getoond: schilderijen op geribbeld karton. Een ontmoeting rond 1985 met de beginnende schilders Luc Tuymans (1958) en Bert De Beul (1961) is beslissend voor Stefaan Vermuytens verdere levensloop. Met hen vormt hij enkele jaren een onafscheidelijk trio dat intense conversaties voert over (hun) kunst. Vermuyten, die in tegenstelling met Tuymans en De Beul een autodidact is, heeft een ‘verfrissende, verrassende en ook grappige’ inbreng in de gesprekken. Stefaan Vermuyten wordt door Luc Tuymans bij twee Antwerpse galeries geïntroduceerd, eerst in ‘Ruimte Morguen’ (1988) en later in ‘Zeno X ‘ (1990). Tussen 1988 en 1990 exposeert hij tweemaal solo in ‘Ruimte Morguen’ en tweemaal neemt hij deel aan buitenlandse groepstentoonstellingen van de galerie (in Keulen en Ivry-sur-Seine)[3]. Hij toont er schilderijen op papier en kleine installaties. Een expo met tekeningen in het najaar van 1990 in ‘Galerie Zeno X’ had voor Vermuyten, zoals voor Tuymans, een opstap naar een bredere bekendheid in de kunstwereld en bij het grote publiek kunnen zijn. Maar hij besluit na de tentoonstelling uit onvrede met zijn eigen werk en met het artistieke milieu zijn kunstenaarsbestaan on hold te zetten. Vermuyten schoolt zich om tot pianostemmer en blijft ondertussen tekenen. Hij vult complete schetsboeken en tekent eveneens op MDF, waarop hij na een tijd ook begint te schilderen. Een rugkwaal verplicht hem te stoppen met het stemmen van piano’s. Onder impuls van Jean-Pierre Temmerman (1957-2017) waagt hij zich terug in het kunstmilieu en samen met deze multimediakunstenaar stelt hij in 2004 tentoon in galerie ‘De Ziener’ in Asse. De kunstkritiek is onder de indruk van Vermuytens nieuwe schilderwerk. Luk Lambrecht in De Morgen meldt dat hij erin slaagt ‘met verve schilderkunst te maken die ook in de betere internationale kunsthuizen zou kunnen gedijen’.[4] Vanaf 2004 exposeert Stefaan Vermuyten geregeld solo in ‘Galerie De Ziener’ en elders en wordt zijn werk regelmatig opgenomen in groepsexposities in België en Nederland. Zijn schilderijen vallen op door hun virtuositeit en hun ontregelende werking, maar toch vooral door hun grote verscheidenheid. ‘Stijl is stilstand’[5], stelt hij zelf en ook in de kritiek komt de diversiteit steeds terug. De schilderijen lijken ‘onderling met elkaar overhoop te liggen’, schrijft Thibaut Verhoeven in 2006[6]. Indra Devriendt valt hem, wat zakelijker, bij in (H)ART (2007): ‘Hij zoekt naar nieuwe benaderingswijzen en creëert zo een combinatie van stijlen’[7]. De blog ‘Waterschoenen’ noemt hem in hetzelfde jaar een ‘schilderkunstige omnivoor’[8]. Eind 2021 is er in De Markten in Brussel een overzichtstentoonstelling van het werk van Stefaan Vermuyten. Tegelijk verschijnt bij MER - Borgerhoff & Lamberigts de publicatie Stefaan Vermuyten, ‘Stijl is stilstand’ met literaire, essayistische en kunsthistorische bijdragen van Bart Janssen, Luk Lambrecht, Koen Peeters, Ingrid Vandepaer en Jef Van Eynde. Tentoonstellingen
Publicaties
Bronnen, noten en/of referenties
|