Opioïde peptideOpioïde peptiden zijn korte ketens van aminozuren die zich binden aan opioïde receptoren in de hersenen. Opiaten en opioïden bootsen de werking van deze peptiden na. De effecten van deze peptiden variëren, maar ze lijken allemaal op opiaten. Opioïde peptide-systemen in de hersenen staan er om bekend dat zij een belangrijke rol spelen in de motivatie, emotie, hechting, de reactie op pijn en op stress en de controle van voedselinname. Opioïde peptiden kunnen door het lichaam zelf worden geproduceerd, bijvoorbeeld endorfinen, maar kunnen ook van andere oorsprong zijn, exorfines. Zo kunnen opioïde peptiden het resultaat zijn van onvoldoende verteerd zuiveleiwit, of casomorfinen, gluten, glutenexorfinen, en spinazie, rubiscolinen, maar deze hebben beperkte fysiologische activiteit. De opioïde peptiden in voeding hebben meestal een lengte van 4-8 aminozuren. Lichaamseigen opioïden zijn over het algemeen veel langer.[1] De biologische betekenis van opioïde peptiden is moeilijk te achterhalen, omdat zij in een vroeg stadium van de evolutie hun functie hebben gekregen, men schat 600 miljoen jaar geleden. Het wordt aangenomen dat ze bij zoogdieren een belangrijke rol spelen bij het opbouwen van afweer.[2] Opioïde peptiden door het lichaam geproduceerdEr zijn drie families van endogeen geproduceerde opioïde peptides bekend: de endorfines, de enkefalines en de dynorfines. Elk van deze precursors wordt via proteaseenzymen geproduceerd vanuit drie grote precursorproteïnen: pro-opiomelanocortine POMC, prepro-enkefaline, of pro-enkefaline A, en preprodynorfine, of pro-enkefaline B.
Opioïde peptiden in voedsel
Microbiële opioïde peptidenSynthetische opioïde peptidenEr zijn ook een groot aantal synthetische opioïde peptiden, bijvoorbeeld DAMGO[5], DPDPE[6], DSLET[7], DADL[8] en CTOP.[9] Voetnoten
|