De magnetische veldsterkte, meestal aangeduid met het symbool H → → --> {\displaystyle {\vec {H}}} , is een vectorgrootheid die de sterkte van een magnetisch veld uitdrukt. In het SI-stelsel wordt de magnetische veldsterkte uitgedrukt in ampère per meter (A/m). Een oudere eenheid in het cgs-stelsel is de oersted (1 Oe ≈ 79,5775 A/m).
De magnetische veldsterkte hangt volgens de wet van Ampère samen met een elektrische stroom I {\displaystyle I} die door een gesloten lus C {\displaystyle C} met lengte ℓ ℓ --> {\displaystyle \ell } omsloten wordt:
De magnetische veldsterkte H → → --> {\displaystyle {\vec {H}}} is in de wetten van Maxwell de tegenhanger van de magnetische fluxdichtheid B → → --> {\displaystyle {\vec {B}}} , ook magnetische inductie genoemd. De relatie tussen beide is:
waarin μ μ --> 0 {\displaystyle \mu _{0}} de magnetische veldconstante is en M → → --> {\displaystyle {\vec {M}}} het magnetische dipoolmoment per volume-eenheid.
In veel gevallen is de magnetisatie M → → --> {\displaystyle {\vec {M}}} evenredig met het aangelegde magnetische veld, zodat:
met μ μ --> {\displaystyle \mu } de magnetische permeabiliteit van het medium.