Georges-Elie Octors (1947) is een Belgische dirigent. Zijn vader is dirigent Georges Octors.[1]
Biografie
Octors vader Georges, die chef-dirigent was van het Belgian National Orchestra tussen 1975 en 1983, was van Belgisch-Congolese afkomst. Georges-Elie studeerde aan het Koninklijk Conservatorium Brussel. Hij was vanaf 1969 solist bij het Belgian National Orchestra. In 1970 werd hij lid van Ensemble Musique Nouvelle de Liège, waar hij van 1976 tot 1991 ook dirigent was.
Rain (live) (programmaboekje)
In 1990 trad hij toe tot het Maximalist! ensemble, met verder oa. Peter Vermeersch en Walter Hus, die hun naam vervolgens veranderden in Twelve Belgian Musicians. In 1994 veranderde de naam in Ictus Ensemble, dat onder de artistieke leiding van Jean-Luc Plouvier hedendaagse klassieke muziek uitvoert. Octors is er dirigent en muziekdirecteur en stichtend lid van het Ictus Piano-Percussie Kwartet. Dit ensemble heeft de repetitieruimte van het dansgezelschap Rosas als thuisbasis. Octors geeft cursussen muziekanalyse voor P.A.R.T.S. (de dansopleiding van Anne Teresa De Keersmaeker).[2] Hij dirigeerde Ictus tijdens de uitvoeringen van verschillende balletten van Rosas, waaronder "Kinok" (1994),[3] "Amor Constante más allá de la Muerte" (1995),[4] "Just Before" (1997),[5] "I Said I" (1999), "Drumming with Rosas" (2000), "3Abschied" (2010),[6] "Vortex Temporum" (2014),[7] "Verklärte Nacht" (2015)[8] en "Rain" (2016).[9]
Octors doceerde ook aan het Conservatorium van Brussel, het Conservatorium van Luik en de Escuela Superior de Musica de Catalunya in Barcelona.
Wim Vandekeybus & Ultima Vez & Ictus (programmaboekje)
Octors en Ictus werkten ook met choreograaf Wim Vandekeybus, voor een heropvoering van diens debuutvoorstelling "What the body does not remember" uit 1987. In 2013 werd deze voorstelling een aantal keren getoond in deSingel in Antwerpen,[13] om in 2014 en '15 te touren langs de KVS in Brussel,[14] Les Écuries in Charleroi,[15] Teatro Central in Sevilla,[16]Schauspiel Köln, Festspielhaus Hellerau in Dresden,[17] CC Zwaneberg in Heist-op-den-Berg en Sadler's Wells in Londen.[18]
Samen met Ictus en zangeressen Christie Finn en Liesa Van der Aa voerde hij in 2017 "American Lament" op. Deze "ode aan de blues" contrasteerde de klassieke sopraanstem van Finn met de experimentele popvocalen van Van der Aa. De muziek was van Christopher Trapani, die zich liet inspireren door blueszangeres Bessie Smith en de country van de Carter Family, naast werk van componisten Larry Polansky en Michael Pisaro.[19]
"Les Ephémérides D'Icare 2" (BASF Records - 1970) - van Henri Pousseur. Met Octors op vibrafoon. In de credits staat zijn naam nog vermeld als Georges Octors Jr.[32]
"Stravinsky au Futur" (BASF/Harmonia Mundi - 1975) - Ensemble Instrumental "Musiques Nouvelles", met Octors op percussie.[33]
"Attitudes" (Ricercar - 1980) - van Philippe Boesmans, met sopraan Elise Ross. Octors debuutopname als dirigent.[34]
"Sonata Quasi Una Fantasia / Harmonique" (Musique Nouvelle - 1981) - van Pierre Bartholomée, met Ensemble Musique Nouvelle. Opnieuw vermelding als Georges Octors Jr.[35]
"Ars Musica '90 - New Gesture And Virtuosity In Music" (1990) - met Musiques Nouvelles.[36]
"KINOK" (Megadisc Classics - 1995) - Ictus en Thierry De Mey, met Octors als dirigent én op percussie.[37]
"Invisible Mother" (Carbon 7 Records - 1999) - met Aka Moon en Ictus.[38]
"In C" (Cypress Records - 2000) - van Terry Riley, door Ictus en Bl!ndman Kwartet, met Octors als dirigent, op percussie en contrabas.[39]
De informatie op deze pagina, of een eerdere versie daarvan, is gedeeltelijk afkomstig van de website deSingel.be, waarvan overname van teksten toegestaan is onder CC-BY-SA 4.0 licentie.
↑(en) Sadler's Wells Rosebery Avenue, London, EC1R, Sadler's Wells Theatre - Ultima Vez. www.sadlerswells.com. Gearchiveerd op 20 april 2021. Geraadpleegd op 24 maart 2021.
