Naast tekenaar, kunstschilder en beeldhouwster[1] bestaat haar artistiek werk uit video's, foto's, installaties en audiokunst. Zij is gekend voor haar kunstwerken die bestaan uit transformatieprocessen van dagelijkse voorwerpen en waarnemingen. [2][3][4] Het gebruikte materiaal en de aangewende media lopen door elkaar en zijn steeds verschillend.[4]
Edith Dekyndt is afkomstig uit Doornik. Zij behaalde in1980 een bachelor "visuele communicatie" aan de "Lycée Provincial d'Enseignement Technique du Hainaut" in Saint-Ghislain en in 1985 een master in Beeldende Kunsten" aan "Académie des Beaux Arts" (nu "Ecole supérieure des arts plastique et visuels") van Bergen.[6][7]
In 1987 ontving Dekyndt een beurs voor een onderzoekprogramma rond de kunstenaar Piero della Francesca in Italië.[8] Ze kreeg er in bijzonder interesse in geometrie en licht en ging daarna samenwerken met architecten, waarbij ze specifiek werkte rond de relatie tussen objecten en de omgeving.[9] In 1995 kreeg ze een aanbod van de architect Olivier Bastin, waarmee ze dikwijls samenwerkte, om in het atelier van het architectenbureau "L'Escaut" in Brussel, tevens galerie, kunstwerken te ontwerpen en te exposeren.[8] Daar begon ze met het experimenteren en onderzoeken van transformatieprocessen van alledaagse voorwerpen ten gevolge van chemische, natuurlijke of manuele processen. De werken werden tijdens de duur van het transformatieproces tentoongesteld als een een soort "work in progress" dat ze met de toeschouwers besprak.[2]
Edith Dekyndt werd professioneel kunstenares en kreeg bekendheid door haar kunstwerken bestaande uit alledaagse voorwerpen, muziek, neon en teksten die ze op een of andere wijze transformeert en tegelijk documenteert via allerhande media en teksten.[10] "Verandering" is het terugkerend thema in al haar werken.[5] Zij wordt beschouwd als een van de toonaangevende hedendaagse Belgische kunstenaars.[8]
In 1999 richtte ze samen met haar partner Pierre Henri Leman het collectief “Universal Research of Subjectivity” op, [8]een soort onderzoekslaboratorium en productieplatform waar nieuwe concepten worden ontwikkeld, zoals bijvoorbeeld de relatie tussen kleur en geluid, de plaats van een onderwerp tussen wetenschap en fictie of de evolutie van subjectiviteit in functie van confrontatie met denkvermogen.[9][11][12]
Ze nam deel aan verschillende grote internationale groepstentoonstellingen zoals het Moma in New York (2010), de Printemps de Septembre in Toulouse (2011), de Kunsthalle in Wenen en de 5e Biënnale van Moskou. Zij had verschillende solotentoonstellingen in België en in het buitenland.
Haar werken behoren tot de collecties van onder andere het MoMA in New York en het kunstencentrum Witte de With in Rotterdam.
Dekyndt wordt internationaal vertegenwoordigd door verschillende galerieën:[13] Galerie Konrad Fischer en Karin Guenther in Duitsland, Greta Meert in België en voor haar video's door het "Argos, Centre for art and media" in Brussel.[14]
Oeuvre
Edith Dekyndt werkt vooral met toevallig aangetroffen of gerecupereerd materiaal, soms geeft dat aanleiding tot een serie. Haar kunstwerken zijn een overgang tussen een ready-made en en een nieuw concept, waarbij de grens tussen beide vormen vaag is.[1] Haar werk kan als minimalistisch beschouwd worden.[15]
Het accent van de werken van Dekyndt ligt niet op het eindresultaat, maar wel op het proces waarin het kunstwerk door transformatie tot stand komt. Zij legt de nadruk op het specifieke fenomeen dat bepalend is om tot het eindresultaat te komen, dikwijls is dit een moment of een eenvoudige actie. Hiermee toont ze wat doorgaans onzichtbaar, ongrijpbaar of kortstondig is.[16] Het eindresultaat kan alle vormen aannemen waarin diverse materialen en media door elkaar gehaspeld worden, daarom gebruikt ze zelf de term "objecten".[4]
De documentatie van deze processen is essentieel voor haar werk. Dit doet ze aan de hand van allerlei media zoals video, fotografie, geluid, installatie en performance.[8] In de bijhorende documentatie wijst ze op verschillende beïnvloedingen zoals door literatuur, kunstgeschiedenis, filosofie en wetenschap.[17] Zij is onder andere geïnspireerd door de bijzondere aandacht voor tijd, licht en ruimte bij kunstenaars als Vermeer en Morandi.[18]
In al haar tekeningen toont ze in de vorm van symbiose het moment van scheiding van de verschillende elementen in anorganische vormen zoals olievlekken of gas. De kleur is een materieel gegeven en benadrukt de instabiliteit van het geheel.[19]
Haar werk bevindt zich op de grenzen van kunst, wetenschap en fysieke werkelijkheid.[15] Haar "objecten"[4] zijn fictieve voorwerpen of sculpturen die niet bestaan in de echte wereld.[17] Door middel van deze conceptuele strategie wil ze de toeschouwer doelbewust bewegen tot contemplatie. Omdat de visuele waarneming tekort schiet dient de toeschouwer noodgedwongen over te gaan tot emotie, intuïtie en verbeelding, wat Dekyndt beschouwt als een essentiële aanvulling op haar kunstwerk.[4][20] De tentoonstellingsruimte maakt deel uit van deze ervaring.[6] Ze kadert haar werk in het mondiale ecosysteem als een reflectie over de relatie tussen mens en omgeving.[21][17][22]
In 2014 regisseerde Edith Dekyndt de video "Ombre indigène". De video toont een vlag die gemaakt is van zwart haar en die wappert in de wind aan de Diamantkust in Martinique, in de buurt van het graf van Martinicaanse filosoof Édouard Glissant.[22] in de nacht van 8 op 9 april 1830 een scheepsramp plaats met een schip met ongeveer honderd gevangen genomen Afrikaanse mensen aan boord.[17] Deze video werd op grote schaal verspreid naar aanleiding van de Iraanse protesten van 2022. Hij werd ten onrechte beschouwd als de weergave van een vlag die Iraanse vrouwen gemaakt hadden met hun haar dat ze als vorm van protest hadden afgeknipt.[23][17]
Prijzen
In 2019 ontving Edith Dekyndt in Hamburg de Finkenwerder Art Prize uitgereikt door de vliegtuigbouwer Airbus.[24]
Specific Subjects, Fondation CAB Saint-Paul-de-Vence (Frankrijk) (2024)
Chronologie van tranen, MHKA, Antwerpen (2024)
Ne pas laver le sable jaune, Galerie Greta Meert, Brussel, België (2023)
l'Origine des choses, Bourse du Commerce, Parijs, Frankrijk (2023)
Louise/Edith. Op handen gedragen', Yper Museum, Ieper (2022-2023)[27]
Area of Inertia, Laennec Chapel, Pinault Collection, Parijs, Frankrijk (2022)
Concentrated Form of Non-Material Energy, St. Matthäus Kirche, Berlijn, Duitsland (2022)
Visitation Zone, Riga International Biennal of Contemporary Art, Riga, Letland (2020) ;
The Ghost Year, Galerie Greta Meert, Brussel, België (2020)
They shoot Horses, (Part 2), «Biennalsur», Bienal Internacional de Arte Contemporaneo de America del Sur, Museo de la inmigración, Buenos Aires, Argentinië (2019)
The Black The White The Blue, Kunsthaus Hamburg, Duitsland (2019)
The Lariat, VNH galerie, Parijs, Frankrijk (2019)
Blind Objects, Carl Freedman Gallery, Londen, Verenigd Koninkrijk (2017)
Slow Objects, The Common Guild, Glasgow, Verenigd Koninkrijk (2017)
↑EDITH DEKYNDT. Highlike. Electronic Language International Festival (FILE) (2024). Geraadpleegd op 29 juni 2024.
↑(fr) Dekyndt, Edith (2012). Monday is Blue. Maison Grégoire en Cambridge University Library, art of the Newton Papers Collection.
↑(en) Amira Gad, Juan A. Gaitán, Renske Janssen, Norman Mailer, Nicolaus Schafhausen, Monika Szewczyk, Wim Waelput (2010). Edit Dekyndt. Witte de With, Center for Contemporary Art, Rotterdam. ISBN 978-90-73362-90-1.
