Donna Haraway zat op katholieke scholen voor ze aan het Colorado College zoölogie (dierkunde) en filosofie studeerde, in welke disciplines ze in 1966 afstudeerde. Ze woonde een jaar in Parijs waar ze filosofie van de evolutie studeerde en in 1972 haalde ze aan Yale-universiteit het PhD biologie voor haar dissertatie over de functie van metaforen bij het vormgeven van onderzoek in de ontwikkelingsbiologie in de 20e eeuw.
In 2000 kreeg ze voor haar gehele oeuvre de J.D. Bernal Award, de hoogste onderscheiding van de Society for Social Studies of Science.
Filosofie
Donna Haraway heeft zich in haar studie op verschillende vakgebieden gericht en dat is in haar werk terug te vinden. De begrippen die haar karakteriseren zijn bioloog, filosoof en feminist. Haar multidisciplinaire essay dat het bekendst is geworden, is A Cyborg Manifesto: Science, Technology, and Socialist-Feminism in the Late Twentieth Century, uit 1985. Hier houdt ze een pleidooi voor afschaffing van de starre grenzen tussen mensen en dieren, organismen en machines, mannen en vrouwen. Ze wil wel spreken over de verschillen tussen de dingen, maar ze wil zich niet begeven op het vlak van de verplichte categorieën. Dit doet ze door een ironisch toekomstbeeld te schetsen van mensen die zich ontwikkelen als cyborgs.
Zoals ze de betrekkelijkheid van de grenzen tussen organisme en machine laat zien, zo geeft ze tegelijkertijd een beschrijving en een visionair toekomstbeeld van cyborgs.
Teksten
Crystals, Fabrics and Fields: Metaphors of Organicism in Twentieth-Century Developmental Biology (Yale-universiteit Press, 1976)