|
Charles Vandenhove
    Charles ridder Vandenhove (Teuven, 3 juli 1927 – Luik, 22 januari 2019) was een Belgisch architect. Het architectenbureau Charles Vandenhove et associés is gevestigd in Luik. BiografieCharles Vandenhove werd geboren in Teuven in de Voerstreek als zoon van de landbouwer Marie-Jean Vandenhove en Maria-Ida Spitz. In 1945 studeerde hij af aan de Luikse hogeschool Saint-Luc en in 1951 aan de hogeschool voor architectuur La Cambre in Brussel. Hij was een generatiegenoot van architect Lucien Kroll, met wie hij tot in 1957 geassocieerd was. Vandenhove verwierf grote naambekendheid met zijn ontwerpen voor de universiteitscampus Sart-Tilman van de Universiteit van Luik in de jaren 70, meer bepaald het universitaire ziekenhuis, een boekenmagazijn en een complex met labo's en een studentenresidentie Lucien Brull, een 45-meter hoge toren. Een sporthal voor voetbalclub Standard Luik is ook van zijn hand. Bij het project Cour Saint-Antoine in de binnenstad van Luik, liet Vandenhove zien dat moderne, functionalistische ideeën kunnen samengaan met respect voor het historische weefsel van oude steden. Charles Vandenhove trouwde in 1957 met Jeanne Belvaux (1916-2007). Het gezin bleef kinderloos. In 2004 verkreeg hij persoonlijke opname in de Belgische adel, met de titel ridder. Op 19 maart 2016 werd hij benoemd tot doctor honoris causa aan de universiteit van Luik.[1] Vandenhove als kunstkenner en -verzamelaarIn een inspirende samenwerking tussen kunstenaar en architect, werkte Vandenhove in de jaren 80 en 90 samen met kunstenaars als Sol LeWitt (voor het ontwerp van de koninklijke loge en de inkomhal van de Brusselse Muntschouwburg), Daniel Buren en Giulio Paolini aan o.a. het academisch ziekenhuis in Luik, de Koninklijke Schouwburg in Den Haag. Ook bij de renovatie en inrichting van zijn woonhuis, het 16e-eeuwse stadspaleis Hôtel Torrentius in Luik, waren kunstenaars nauw betrokken. In 2007 gaf het verzamelaarsechtpaar Charles en Jeanne Vandenhove een deel van zijn kunstverzameling in langdurige bruikleen aan het Bonnefantenmuseum te Maastricht. De verzameling, ondergebracht in de Stichting Charles Vandenhove, vond in 2012 zijn vaste stek in een nieuwe behuizing in Gent, in de schaduw van Henri Van de Veldes Boekentoren. Een 180-tal werken uit zijn collectie schonk hij aan de UGent.[2] Kenmerk van zijn architectuurVandenhove's architectuur beperkt zich tot het essentiële en oogt tijdloos en uitgepuurd. Wars van ornament spreken beton, hout en baksteen voor zich. Bart Verschaffel van UGent zegt in dit verband: Vandenhove spelt de architectuur. Alle elementen, zoals treden, muurvlakken, kolommen en plinten zijn duidelijk afgelijnd en afzonderlijk behandeld. In de jaren '80 van de XXe eeuw werkte hij vaak met de klassieke vormentaal, zoals zuilen en fronton zonder in de postmodernistische val te trappen. Veel van Vandenhoves woongebouwen worden gekenmerkt door halfronde zinken daken, Franse balkons en Louvre-luiken. Verschaffel stelt in dit verband: Vandenhove citeert niet ironisch en is evenmin een neoclassicus. Werkte hij met kapitelen of raamlijsten, dan ontwierp hij die zelf. Projecten
Fotogalerij
Publicaties
Literatuur
Externe linkBronnen, noten en/of referenties
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
.svg){kind=small}
