Op haar veertiende trok het gezin Taytelbaum weg uit Batavia, vader ging voor werk naar Nederland. Caro studeerde aanvankelijk rechten en was vanaf 1936 betrokken bij het toneel. Zo speelde zij de hoofdrol in La machine infernale van Jean Cocteau bij het studententoneel. Ze begon haar beroepscarrière bij het Hofstadtoneel. Daarna speelde zij onder meer met het Residentie Toneel, het Amsterdams Toneelgezelschap, het Rotterdams Toneelgezelschap en de toneelgroep Theater en Ensemble. Ook droeg zij gedurende enkele jaren zelfgeschreven verhalen voor.
In 1959 ontving Van Eyck, zoals zij zich inmiddels noemde, uit handen van Jan Musch de Theo Mann-Bouwmeesterring en in 1979 de Theo d'Or. Deze laatste was voor haar rol Forsia Dorsey in Coburns Een gelukkige hand. "Ik heb tenminste afscheid genomen met een mooie rol", zo vertelde Caro van Eyck vlak voor haar dood aan schrijver Simon Carmiggelt, met wie ze bevriend was. In 1965 werd ze tevens benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Ze overleed in 1979 aan de gevolgen van een ernstige ziekte.[1] Haar laatste rol was als verteller en de muis in de Nederlandse hoorspelversie van Alice in Wonderland.
Televisie
Caro van Eyck in de tv-serie Ritmeester Buat (1968)
1955 - Secret File, U.S.A. (tv-serie)
1964 - Maigret (tv-serie) - Mw. Serrée
1965 - Dit is het einde (tv-film) - Ex-vrouw van Jan
1967 - Roverssymfonie (tv-film)
1968 - De geweren van vrouw Carrar (tv-film)
1968 - Portret van een madonna (tv-film)
1968 - Ritmeester Buat (tv-serie) - Weduwe Musch
1969 - De kleine zielen (tv-serie)
1970 - 't Schaep Met De 5 Pooten (tv-serie) - Mevrouw Irma Bastiaanse
1971-1972 - De kleine waarheid (tv-serie) - Mevrouw Scalonje
1974 - De stille Kracht (tv-serie) - De raden-ajoe pangéran
.jpg)
