Bruine tandbaars

Bruine tandbaars
IUCN-status: Kwetsbaar[1] (2016)
Bruine tandbaars
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Superklasse:Osteichthyes (Beenvisachtigen)
Klasse:Actinopterygii (Straalvinnigen)
Orde:Perciformes (Baarsachtigen)
Familie:Serranidae (Zaag- of zeebaarzen)
Onderfamilie:Epinephelinae (Tandbaarzen)
Geslacht:Epinephelus
Soort
Epinephelus marginatus
(Lowe, 1834)
Originele combinatie
Serranus marginatus Lowe, 1834
Synoniemen
Lijst
  • Epinephelus brachysoma Cope, 1871
  • Epinephelus gigas (Brünnich, 1768)
  • Serranus cernioides de Brito Capello, 1867
  • Serranus fimbriatus Lowe, 1838
  • Serranus gigas (Brünnich, 1768)
  • Perca gigas Brünnich, 1768
  • Holocentrus gigas (Brünnich, 1768)
  • Cerna gigas (Brünnich, 1768)
  • Serranus aspersus Jenyns, 1840
  • Cernua gigas Costa, 1849
  • Mycteroperca marginata (Lowe, 1834)
  • Epinephelus guaza Anonymous
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Bruine tandbaars op Wikispecies Wikispecies
(en) World Register of Marine Species
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Vissen

De bruine tandbaars (Epinephelus marginatus), uit het geslacht Epinephelus, komt vooral voor langs de rotsachtige kusten van de Middellandse Zee. Hij wordt ook wel Epinephelus guaza of (in Frankrijk) Merou genoemd.

Deze baars kan maximaal 50 jaar oud worden en een gewicht van 60 kg bereiken. Ze zijn in hun jeugd vrouwelijk en bereiken het mannelijke stadium als ze 9 à 12 jaar oud zijn (zie verder bij tandbaarzen). De bruine zeebaars dreigde uit te sterven, mede vanwege het feit dat de vis, die niet erg schuw is tegenover mensen, makkelijk te vangen was door beroeps- en sportvissers. Ook was zijn vlees een geliefd onderdeel van menukaarten. Dankzij een verbod om deze vis met een harpoen of vishaak te bejagen, is hun aantal in Frankrijk weer flink toegenomen.

Zie de categorie Epinephelus marginatus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.