|
Annemie Struyf
Annemie Struyf (Schoten, 4 februari 1961) is een Belgische journaliste, schrijfster en programmamaakster. Ze is voornamelijk bekend als de ene helft van Meisjes van 40 uit De laatste show en van tv-reeksen zoals In Godsnaam en Het Hoge Noorden. Struyf is ook schrijfster van boeken over wereldproblemen. Lieve Blancquaert is haar vriendin en compagnon die de foto's maakt. BiografieStruyf studeerde Pedagogische Wetenschappen aan de Katholieke Universiteit Leuven en werkte daar ook een tijd als pedagogisch onderzoeker. Op haar 35e stapte ze in de journalistiek. Eerst werkte ze voor Humo en Knack Weekend, sinds 2005[1] voor televisie (Woenstijnvis en VRT). Sinds 2006 is Annemie Struyf, samen met Lieve Blancquaert, voorzitter van Hope for Girls.[2] Sinds 2014 steunt Hope for Girls een vluchthuis voor meisjes die aan de praktijken van genitale verminking willen ontsnappen. Dit vluchthuis is verbonden aan een anti-FGM (Female Genital Mutilation)-school in Kuria (Kenia).[1] Voor het programma De Moeder Van Mijn Dochter doorkruiste Struyf in februari 2006 Kenia. Ze ging hierbij op zoek naar de roots van Hope, haar adoptiedochtertje. De Moeder Van Mijn Dochter was een emotionele reeks, waarbij Hope niet de centrale figuur was in het programma, maar wel Salomé, Hopes moeder, die twee dagen na Hopes geboorte stierf. De documentaire schetste verder ook een beeld van de door aids getroffen mensen in Afrika. Onder het motto Ladies First ging Annemie Struyf in 2008 op reis. Ze reisde van Timboektoe naar Jeruzalem, van Oost-Timor naar Afghanistan, van Swaziland naar Georgië, van Nepal naar de Filipijnen. In 8 verhalen vertelde ze over vrouwen van vlees en bloed: diva’s, idealisten, harde tantes en stille werkers. In 2010 zond Eén haar nieuwe docusoap In Godsnaam uit, waarin ze op zoek gaat naar allerlei verschillende godsdiensten. Het programma zorgde al vanaf de eerste aflevering voor controverse. Daarin kreeg de kijker de indruk dat een bekeerde moslima en haar man met elkaar een schijnhuwelijk waren aangegaan. Ook een latere aflevering over "shakers", volgelingen van de goeroe Ratu Bagus, lokte in de media heel wat reactie uit. Bij de aflevering over de trapistinnen haalde het programma een kijkcijferrecord.[3] In het najaar van 2012, op VIER, was ze te zien in het tweede seizoen van In Godsnaam. Deze reeks gaat uitsluitend over het christendom en had als ondertitel De laatste missiezusters. Half november 2012 beëindigde Struyf haar contract met Woestijnvis en VIER, nadat ze haar programma's niet vond passen op een commerciële zender vanwege de reclame-onderbrekingen. Ze tekende een contract bij de VRT. Het programma De Bleekweide over kinderen in moeilijkheden, dat oorspronkelijk op VIER zou worden uitgezonden, werd overgekocht door de VRT en liep sinds 11 februari 2013 op Eén. Daarna maakte ze voor Eén het programma Via Annemie, waarin ze een tijdje het leven volgde van een aantal mensen: een Poolse poetsvrouw in België, Amerikaanse terdoodveroordeelden, Keniaanse meisjes die (dreigen te) worden onderworpen aan genitale verminking, dementerende bejaarden, de Belgische ambassadeur in Afghanistan, arbeiders op een luxecruise, Lourdesbedevaarders en jonge kloosterlingen.[4] De reportage over de Keniaanse meisjes werd bekroond op het Festival de télévision de Monte-Carlo in de categorie "Grands Reportages de Sociétés".[5] In 2015 kreeg het programma een tweede reeks,[6] waarin ze onder andere bij monnik Giel langsging, meeliep met Delfine Persoon en het lot van Oegandese straatkinderen onderzocht. Een derde seizoen werd uitgezonden begin 2016.[7] Vanaf december 2017 loopt op Eén Chez Annemie, waarin Struyf terugblikt met gasten uit Via Annemie.[8] In 2017 liep het programma La Vie En Rose, waarin ze Vlamingen opzocht die emigreerden naar Frankrijk. In 2019 volgde een versie in Spanje, getiteld Eviva España.[9] In 2020 kwam er een gelijkaardige reeks in Noorwegen onder de titel Het Hoge Noorden. In november 2021 is de reeks Draagmoeders te zien waarin Struyf drie jaar lang draagmoeders én wensouders volgde. Televisie
BibliografieAnnemie Struyf heeft, samen met hartsvriendin en fotografe Lieve Blancquaert, een paar boeken geschreven.
Samen met Lut Celie schreef Struyf in 1996 "Het kleine sterven".[11]. Het boek is gebaseerd op de verhalen van zieke en stervende kinderen en jongeren waar Lut Celie mee werkte als coördinator-verpleegkundige van het "koesterproject", waarbij kankerpatiëntjes en hun gezinnen thuisbegeleiding krijgen.[12] Verder schreef ze samen met haar dochter, journaliste Johanna Laurent, de boeken Ma vie en rose en Blijf van mijn lijfje, over vrouwenbesnijdenissen en de bijhorende genitale verminking bij Keniaanse meisjes. Het boek ligt daarmee in het verlengde van Struyfs' tv-programma Via Annemie. In 2020 verscheen het boek Durf dromen.[13]
Varia
Externe linkBronnen, noten en/of referenties
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
