Florence Angela Margaret Mortimer-Barrett (Plymouth, Engeland, 21 april1932) is een voormalig tennisspeelster uit het Verenigd Koninkrijk. Zij begon op vijftienjarige leeftijd met tennis.[1] Zij was actief in het internationale tennis van 1950 tot en met 1968.
Loopbaan
In het enkelspel won Mortimer drie grandslamtoernooien in haar carrière, en samen met landgenote Anne Shilcock ook het vrouwendubbelspeltoernooi van Wimbledon in 1955. Samen met Australiër Peter Newman bereikte zij de finale van het gemengd dubbelspeltoernooi van het Australian Open in 1958. Zevenmaal, verspreid over de periode 1953–1964, vertegenwoordigde zij Groot-Brittannië in de Wightman Cup – in 1960 hielp zij de Britten aan hun overwinning op de Amerikanen. Later, in de jaren 1964–1970, was zij captain van het Wightman Cup-team. Van 1967 tot en met 1970 was zij tevens captain van het Britse Fed Cup-team.[1]
De resultaten van Mortimer zijn markant te noemen omdat zij slechthorend was, waardoor zij het stuiteren van de tennisbal niet kon horen. Hierdoor had zij in theorie een achterstand ten opzichte van haar opponenten. Zijzelf beschouwde het als een voordeel, omdat zij zich beter kon concentreren.[1]
In 1962 publiceerde Mortimer haar autobiografie My Waiting Game.[1] Op 3 april 1967 trad zij in het huwelijk met John Edward Barrett.[2]