|
Alfred Romer
Alfred Sherwood Romer (White Plains, 28 december 1894 - 5 november 1973)[1][2] was een Amerikaanse paleontoloog en bioloog en een specialist in de evolutie van gewervelde dieren. BiografieAlfred Romer werd geboren als zoon van Harry Houston Romer en zijn vrouw Evalyn Sherwood. Hij werd opgeleid aan de White Plains High School. Hij studeerde aan het Amherst College voor zijn Bachelor of Science Honours-graad in biologie, daarna aan de Columbia University voor een Master of Science in biologie en een doctoraat in zoölogie in 1921. Romer trad in 1923 toe tot de afdeling geologie en paleontologie aan de University of Chicago als hoogleraar. Hij was een actief onderzoeker en docent. Zijn verzamelprogramma voegde belangrijke paleozoïsche exemplaren toe aan het Walker Museum of Paleontology in Chicago. In 1934 werd hij benoemd tot hoogleraar biologie aan de Harvard University. In 1946 werd hij directeur van het Harvard Museum of Comparative Zoology (MCZ). In 1954 ontving Romer de Mary Clark Thompson-medaille van de National Academy of Sciences. In 1956 ontving hij de Daniel Giraud Elliot-medaille van de Academie. In 1961 ontving Romer de Golden Plate Award van de American Academy of Achievement. Evolutionair onderzoekRomer was een fervent praktisch student van de evolutie van gewervelde dieren. Door feiten uit de paleontologie, vergelijkende anatomie en embryologie te vergelijken, leerde hij de fundamentele structurele en functionele veranderingen die plaatsvonden tijdens de evolutie van vissen tot voorouderlijke gewervelde landdieren en van deze tot alle andere tetrapoden. Hij benadrukte altijd de evolutionaire betekenis van de relatie tussen vorm en functie van dieren en hun omgeving. Met zijn leerboek Vertebrate Paleontology legde Romer de basis voor de traditionele classificatie van gewervelde dieren. Hij bracht de toen wijdverbreide taxonomie van de verschillende gewervelde groepen samen en combineerde ze in één enkel schema, met de nadruk op ordelijkheid en overzicht. Op basis van zijn onderzoek naar vroege amfibieën reorganiseerde hij de labyrinthodontia. De classificatie van Romer is gevolgd door vele latere auteurs, met name Robert L. Carroll, en is nog steeds in gebruik. Geschil over het skelet van Kronosaurus queenslandicusVoorafgaand aan Romers ambtstermijn als MCZ-directeur stuurde het museum in 1931-1932 een expeditie naar Australië om exemplaren te verzamelen en levende dieren te bestuderen. Toenmalig afgestudeerde student William E. Schevill, de fossielenliefhebber van het team, bleef daarna in Australië en kreeg in de winter van 1932 te horen van de boer R.W.H. Thomas van rotsen op zijn terrein in de buurt van Hughenden, waar iets vreemds uitstak. De rotsen waren kalksteenknobbeltjes die het meest complete skelet ooit van Kronosaurus bevatten. Nadat hij de knobbeltjes uit de grond had gehaald door middel van springstof (in kleinere stukken met een gewicht van ongeveer vier ton), verscheepte William Schevill de fossielen terug naar Harvard voor onderzoek. De schedel, die overeenkwam met het holotype kaakfragment van K. queenslandicus, werd meteen geprepareerd, maar door tijd- en budgetbeperkingen werd de restauratie van het bijna volledige skelet 20 jaar uitgesteld, waarvan de meeste botten verborgen bleven in de kalksteenblokken. Het werk werd hervat toen het materiaal onder de aandacht kwam van de industrieel, filantroop en oprichter Godfrey Lowell Cabot van de Cabot Corporation uit Boston, die toen al in de negentig was maar al van kinds af aan geïnteresseerd was in zeeslangen. Hij had Dr. Romer eerder ondervraagd over het bestaan en de rapporten van zeeslangen, en het kwam in Romer op om Mr. Cabot te vertellen over het skelet in de museumkast. Godfrey Cabot vroeg hoeveel een restauratie zou kosten, waarop Romer antwoordde: 'Oh, ongeveer $ 10.000.' Romer was misschien niet serieus, maar de filantroop stuurde kort daarna een cheque voor dat bedrag. Twee jaar en meer dan $ 10.000 later, na het zorgvuldige werk van de museumpreparateurs, werd het gerestaureerde en gemonteerde skelet in 1959 tentoongesteld in Harvard. Echter, Dr. Romer en MCZ-preparateur Arnold Lewis bevestigden datzelfde jaar in het tijdschrift Breviora van de instelling dat erosie een behoorlijk deel van dit eens complete en gearticuleerde skelet had vernietigd, zodat ongeveer een derde van het tentoongestelde exemplaar gipsrestauratie is. Ook bleven de oorspronkelijke botten gelaagd in gips; hoewel dit de fossielen veilig hield, maakte het het voor paleontologen moeilijk om ze te bestuderen. Dit was een factor in de daaropvolgende controverse over de ware grootte van de Kronosaurus queenslandicus. AfmetingenSchattingen van de lichaamslengte, grotendeels gebaseerd op de Harvard-reconstructie uit 1959, hadden eerder de totale lengte van Kronosaurus op 12,8 meter gezet. Recentere studies die fossiele exemplaren van Kronosaurus vergeleken met andere pliosauriërs suggereren echter dat de Harvard-reconstructie mogelijk te veel wervels bevatte, om de eerdere schatting te overdrijven, met de werkelijke lengte waarschijnlijk slechts 9 tot 10,5 meter. OverlijdenAlfred Romer overleed in november 1973 op 78-jarige leeftijd. NaamgenotenTer ere van Alfred Romer werden verschillende taxonomische patroniemen gegeven in dieren:
De kloof van RomerRomer was de eerste die de kloof in het fossielenbestand tussen de tetrapoden van het Devoon en de latere Carboonperiode herkende, een kloof die sinds 1995 de naam Romer's kloof draagt. RomerogramEen romerogram van de gewervelde dieren op klasniveau, waarbij de breedte van de spindels het aantal families aangeeft. Een romerogram, ook wel spindeldiagram of bellendiagram genoemd, is een diagram dat populair is geworden door Alfred Romer. Het vertegenwoordigt taxonomische diversiteit (horizontale breedte) tegen de geologische tijd (verticale as) om de variatie in overvloed van verschillende taxa door de tijd weer te geven. Bronnen, noten en/of referenties
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
