Op 22-jarige leeftijd kreeg hij interesse in de relatief jonge wetenschap der oceanografie. Na een aantal jaren van studie ontwikkelde hij verschillende meetinstrumenten, onderzoekstechnieken en kaarten. In 1902 schreef hij zijn memoires onder de titel La carrière d'un navigateur. In 1906 stichtte hij in Parijs het Institut Océanographique en in 1910 het Oceanografisch Instituut in Monaco-Ville, waarin zich onder meer een aquarium, museum en bibliotheek bevinden.
Naast de oceanografie legde Albert ook een grote interesse in de oorsprong van de mensheid aan de dag. Zo richtte hij in Parijs het Institut Paleontologie Humaine op en in Monaco het Musée d'Anthropologie préhistorique de Monaco. Wereldwijd werd hij voor zijn wetenschappelijke werk erkend en onderscheiden. Hij was lid van de British Academy en in 1920 kreeg hij een gouden medaille van de American Academy of Science.
Prins Albert was ook pacifist en stichtte mee het Institut International de la Paix.[1]
In 1911 schonk de vorst de Monegasken een grondwet. In de praktijk betekende dit echter niet veel en in feite bleef Monaco een autocratie. Na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd de grondwet zelfs weer opgeschort.
Het huwelijk was niet erg gelukkig en na de geboorte van haar zoon verliet Mary Victoria Monaco definitief. In 1880 werd de scheiding uitgesproken.
Op 30 oktober1889, twee maanden nadat hij zijn vader was opgevolgd als vorst van Monaco, huwde hij te Parijs met Marie Alice Heine (New Orleans, 10 februari1858 - Parijs, 22 december1925), weduwe van de hertog van Richelieu. Wegens de affaire van zijn vrouw met de componistIsidore de Lara in 1902 scheidde het paar, hoewel het huwelijk nooit officieel ontbonden werd.
Bronnen, noten en/of referenties
↑Florence Donnarel, Il était une fois Monaco, Détours en France, februari-maart 2017