Plan mobilizacyjny „Z” 25/26, którego ogólne wskazówki mobilizacyjne wydano 6 października 1924 roku, zakładał sformowanie w czasie mobilizacji dwóch batalionów ciężkich karabinów maszynowych. Plan „Z” 25/26 obowiązywał do 31 marca 1926 roku. Następnego dnia zaczął obowiązywać plan mobilizacyjny „S”. Ogólne wskazówki mobilizacyjne tego planu zostały opracowane 8 sierpnia 1925 roku. Plan „S” zakładał sformowanie sześciu batalionów ckm[1].
W okresie 1 lipca do 15 września 1925 roku na terenie Okręgów Korpusów Nr VI i VIII zostały zorganizowane dwa doświadczalne pododdziały piechoty o dwóch odmiennych organizacjach.
Do batalionu ckm typu „A” przeniesieni zostali niżej wymienieni oficerowie z jednostek stacjonujących na terenie OK VIII:
ppłk Jan Artur Karol de Madowarda z 59 pp (ur. 13 III 1886),
mjr Maksymilian Józef Eugeniusz Walenty Wiktor z 63 pp (ur. 13 II 1889[2]),
por. int. Rudolf Gustaw Pistl z DOK VI (9 IV 1889 - † 1940 Charków).
Oba pododdziały wzięły udział w pierwszych, od zakończenia działań wojennych, manewrach Wojska Polskiego. Batalion typu „B” uczestniczył w manewrach wołyńskich przeprowadzonych w dniach 13-15 sierpnia 1925 roku w rejonie Brody-Rudnia-Poczajów pod kierownictwem generalnego inspektora kawalerii, generała broni Tadeusza Rozwadowskiego, natomiast batalion typu „A” w manewrach pomorskich, które przeprowadzono w dniach 18-19 sierpnia w rejonie Kowalewo-Wąbrzeźno pod kierownictwem inspektora armii nr III w Toruniu, generała dywizji Leonarda Skierskiego. W manewrach pomorskich, w I etapie działań, przewidziano działanie zgrupowania opóźniającego w sile mniej więcej trzech batalionów piechoty, w tym jednego baonu ckm. Trzecim etapem ćwiczenia było natarcie z ostrym strzelaniem na poligonie toruńskim przeciwko przyjętemu nieprzyjacielowi, w tym studium baonu ckm w natarciu. Manewry poprzedzone zostały inspekcjami wyszkolenia oraz ćwiczeniami aplikacyjnymi w wielkich jednostkach i oddziałach wyznaczonych do udziału w ćwiczeniach. Biuro Ścisłej Rady Wojennej w opracowanych 30 listopada 1925 roku uwagach do manewrów wołyńskich i pomorskich potwierdziło „pilną potrzebę” organizacji formacji specjalnych, w tym batalionów ckm[3]. Postulat Biura Ścisłej Rady Wojennej został zrealizowany w latach 1926–1927, kiedy to na stopie pokojowej sformowano dwa bataliony ciężkich karabinów maszynowych (1 i 2).
Charakter przeprowadzonych manewrów determinował różnice w organizacji batalionów typu „A” i „B”. Manewry wołyńskie były ćwiczeniami kawalerii, natomiast w manewrach pomorskich wzięły udział trzy dywizje piechoty (4, 15 i 16) oraz jedna, dwupułkowa, brygada kawalerii (XV).
↑Na stronie internetowej katedry polowej Wojska Polskiego zamieszczono informację, że ppłk Maksymilian Józef Eugeniusz Walenty Wiktor jest jedną z ofiar sowieckiej zbrodni, której nazwisko i imię widnieje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej, lecz nie jest zgodny rok urodzenia ofiary - „1888” [1]. Major Wiktor awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku.
↑Tomasz Kośmider, Toruński Inspektorat ..., s. 322-324.
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 102 z 8 października 1925 roku, s. 552.
TomaszT.KośmiderTomaszT., Planowanie wojenne w Polsce w latach 1921-1926, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, ISBN 83-7174-987-2, OCLC751225903. Brak numerów stron w książce
TomaszT.KośmiderTomaszT., Toruński Inspektorat Armii w systemie obronnym państwa polskiego w latach 1921-1939, Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009, ISBN 978-83-7543-082-0, OCLC750776270. Brak numerów stron w książce